عیان صد راز پنهـــــان آفریدی

صدف را گـــــوهر شبتاب دادی

 ز نیسان در غلطـــــــان آفریدی

به طـــــفل زاده از مام هنر ور

خورد تا شیــــرپستان آفریدی

نهــــــــــــادی تاج عزت بر سر ما

خلف بر خویآآش انسان آفریدی

رود آدم به قصــــــر ماه و گردون

 تو روشن چرخ و کیوان آفریدی

کنم تا نرم ، سخـــت افزار خوردن

 دهـــــــان را پر زدندان آفریدی

بدانندت خــــدای لایزالی

 بسنگ صـــــخره ایمان آفریدی

بگویم هر چـــــــه داری در توانت

جهان را زیر فــــــرمان آفریدی

گهی جنبد زمین چــون موج بیتاب

در آن جنبــــــنده قربان آفریدی

به مرگم صبـــــــح پیری شد نشانه

به گل چــــــاک گریبان آفریدی

از این قدرت به قانــــــــون عدالت

چرا مردم نه یکســـــان آفریدی

به کس دادی تو صـــد الوان نعمت

کسانی سیــــــــــنه بریان آفریدی

یکی بردی به کنــــج و قعر زندان

به دیگر قصرو ایوان آفـــــریدی

ندارد امتیـــــــاز هر دو در آغاز

زمادر هر دو یکســــــان آفریدی

به دونان از غریــــبان چشم پوشی

رۀ لطفت بدو نان آفـــــــریدی

خـــــدایا زین معما پرده بر دار

ز چه آخـــــــــند نادان آفریدی

بدست طالبان کـــــــوته اندیش

یتیمان بی لــــب نان آفریدی

نه بستی دست وپا زین دیو وحشی

دو چشم بیـــــــوه گریان آفریدی

کنم وا تا گره از بنــــــــد تنبان

 به ره افریط و شیـــطان آفریدی

به زلفان ســــــــــــــیه دوزم نگاها

 به شاخی مار پــــــیچان آفریدی

به مشکل میـرود دل در رۀ راست

به پایش سنـــگ عصیان آفریدی

چرا دادی به کــــــرزی ملک ما را

که گرگ گشــــنه چوپان آفریدی